Bu gün nedendir bilmediğim tuhaf bir hüzün içersindeyim.Hani hiçbiryere sığamama durumları olur ya işte öyle.Sabah kalkıp işe geldim minik kuşlar kapıdan uğurladılar annelerini.Yürürken sessizce yağan yağmurda eşlik etti bana.Nerden aklıma geldi bilmiyorum ama yaş otuzbeş yolun yarsı şiiri aklımda.halbuki 35 i devireli nerdeyse iki yıl oluyor.Böyle bir ruh hali içindeyken Can Dündara ait "Hayat ve Ben" adlı yazıyı okudum çok hoşuma gitti son paragrafını da buraya yazmak istedim.

*Baktım ki ikinci yan kapıda... ve hayatın ceza sahası yakın...
Doldurdum bir kara kutuya 35 yılın hesabını. Acılar, sancılar bir çekmecede, sevdalar diğerinde... Bir yerde hüzünler ve korkular, bir üstte sevinçler ve zaferler... Kat kat, dizi dizi dizdim kullanılmış takvimlerimi...
Sabırla kapattım kutuyu, sevgiyle mühürledim ağzını...
İlk yarı bilançom o benim:
Yangında ilk kurtarılacak... kazada ilk açılacak...
Yarımlar tam olduğunda kara kutuyu açıp bakanlar teşhis, koyacaklar halime... "Çok mutlu olmuş, fazla yüksekten uçmuş zavallı" diyecekler, ya da "sebepsiz alçalmış... Bile bile vurmuş kendini dağlara..."
Fakat kara kutu ancak bir kısmını söyleyecek hikayenin...
Kalanı benimle gelecek...
Dağların yamaçlarına savuracağım en mahrem hatıralarımı...
Reyhanlar saklayacak sırlarımı..
Skoru bir tek Ege'nin suları bilecek... Denize kavuşabilirse eğer içimdeki nehir... Hayat: 0... Ben: 1 *