GÖZÜMÜN AĞRISI

Yıl 1998 aylardan Ağustos İsanbuldayım son yılların en sıcak yazı öyleki resmi daireler bile bir kaç gün tatil edildi. Nazlıya hamileyim.Evliliğimizin ikinci yılı bitmek üzere.Eşim yanımda değil kura çekti ve göreve başladı.Eşyalarımızda gitti ben annemlerde kalıyorum.Birkaç gün önce eşim İstanbula geldi.Hastaneden doğum için gün aldık.30Ağustos olsun dedik.Herşey ayarlandı odam doktorum v.s. herşey tamam eşim geri döndü 29 Ağustosta gelecek ve sabah doğuma gireceğim.Tabii senmisin plan program yapan biz her ne kadar Naz'lı dediysekde o hiiç nazlanmadan ama kendi istediği zamanda 26 Ağustosu 27'ye bağlayan gece yarısı gelmeyi seçti.Annem babam kardeşim abim halalarım cümbür cemaat hastaneye koştuk.Ben heyecanlıyım ama beraberimde de şaşkınlar ordusu mevcut."Ya ama nasıl olur biz 30 Ağustosa gün almıştık hem eşimde yanımda değil haberi bile yok"falan filan ıvır zıvır saçmalıyorum tabi ,sanki doktorlar ne yapacaksa bana doğuruyorum işte ötesi yok yani.Tabi bunları söylerken de için için ağlıyorum.Hayalimdeki sahne bu değildi çünkü.Ağlıya ağlıya ameliyathaneden içeri girdim.Ve film orda koptu kendime gildiğimde yine ağlıyordum.Hayatım boyunca en çok ağladığım zamandır.Etrafım insan doluydu ama eşim yoktu,yanımda olmasını geçtim bebeğimizin olduğundan bile haberi yoktu.Eve daha telefon bağlanmamış sadece işyerinden görüşebiliyorduk.Sabah işe gelince haber verebildik.Tabi yol uzun maddi olanaklar sınırlı öyle uçak muçak hak getire,tek otobüs var onda da bilet varsa şansına.Yalvar yakar biraz muavin koltuğunda biraz koridorda yolculuk yaparak gelmiş zavallım.Yani kısaca Nazlıyı en son babası gördü.Hamileliğimi yalnız geçirdiğim gibi doğumuda eşim olmadan yaptım.Ağladım ağladım ağladım...Nazlının o akça pakça yüzünü, zeytin gözlerini görünce dahada çok ağladım.İlk göz ağrım oldu o benim, ama gerçekten gözümün ağrısı...

(Devam Edecek)