YAZGÜLÜ HATUN

Babamın yagesi, benim babaannem, yedi çocuk, dört damat üç gelin, onyedi torun, oniki torun çocuğunu arkasında bırakarak bu dünyadan göçtü gitti.

Dedemin ölümünden sonra annemlerdeydi.Zalim alzheimer yaşadıklarını hatıralarını ondan çalmıştı.Arada bir hiç olmadık şeyleri hatırlıyor sonra tekrar herşeyi unutuyordu.Geçen pazar gecesi yatağında annemin elini tutarak hayata gözlerini yummuş.
 Son günlerde nedense "benim bu bahtımı kara yazmışlar" diye maniler söylüyormuşsa da her ikisi de  güzel bir ömür sürdü bu dünyada.

 Şimdi hepimizin çocukluğuna  düğününe bayramına tanıklık eden o şenlikli büyük evin ne tadı ne de tuzu kaldı. Odalarında gezip her bir eşyaya tek tek dokundum.Dedemin kitaplarına,babannemin elbiselerine o çok sevdiği vişne çürüğü yeleğine...

 Hiç sevmezdi siyahı ve griyi bana böyle  karanlık renkleri almayın diye çıkışırdı hepimize.Adı gibi yazgülüydü o renkli süslü mis kokulu.

Her gidenle biraz daha eksilirken , çocukluk anılarımın önüne sanki bir bulut geçti...