GÖZÜMÜN AĞRISI-2

Nazlı 20 günlük oldu ve biz üç kişilik aile olarak Ordu'ya gittik Ben anneliğe hazırdım ama eşim için biraz erkendi.Babalıkla birlikte korkuları ,stresi,gelecek kaygısı dahada artmış görünüyordu.Üstüne birde hiç bilmediğimiz bir coğrafyada yapayalnız kalmakda eklenince varın hesap edin bizdeki psikolojiyi.


Bir tarftan bebek bakımıyla ilgilenirken diğer taraftan evi yerleştiriyordum.Yere kadar camları olan sobalı bir ev tutmuş eşim.Ekonomik davranmak zorundayız lakin bir müddet sonra ücretsiz izne ayrılmam gerekiyor.Tanıdığımız kapımızı çalacak hiç kimse yok.Zilimizi sadece tüpçü ve sucu çalıyor.Nazlıyı her öğlen banyo yapıtırıyorum ilk zamanlar yalnız zorlandığım için babası öğlenleri koşarak geliyor o su döküyor bende yıkıyordum.Öyle böyle zaman akıp gitti.Havalar soğumaya başladı.Sobamız yok Odun kömür yok almakda istemiyoruz çünkü lojman heran boşalabilir.Ama baktık olacak gibi değil küçük bir elektrikli ısıtıcı aldık.Küçük odada idare ettik.Ocak ayı sonuna doğru lojman boşaldı sevinçten havalara uçuyoruz.Hem kaloriferli hemde daha ekonomik olacak bizim için.Boya badana ufak çaplı bir bakım ve temizlikle oturulabilir hale getirdik.

Arabamız olmadığı için en büyük korkumuz Nazlının gece ateşlenmesiydi.Tabii insan acemi olunca en ufak şeyde koşarak doktora gidiyor şimdi olsa üstünü çıkar baktın olmadı ılık bir duş ardından ateşdürücüyü ver işlem tamam.Ama nerdeee , o zamanlar el ayak birbirine girer gerim gerim gerinirsin birde yanında "neyi var bu çoçuğun,niye ateşlendi"diyen bir eş gerisini anlatmaya gerek yok zaten.Böyle böyle öğrendik anne baba olmayı.Kimi zaman yangın yeri oldu yüreğimiz kimi zaman çiçek bahçesi.Hayat herşeyi öğretti bir bir. Şimdi koca kız oldu ama gözümün ağrısı hiç geçmedi...